Lieve Mans,
In november 1988 heb ik je leren kennen op een door jou georganiseerd volleybaltoernooi voor leerkrachten/docenten van scholen in Delfzijl en omgeving. Jij was toen sportleraar en badmeester. Hoewel je in je jeugdjaren gek was van voetbal, bleken later tennis en volleybal je lust en je leven. Zowel als speler, maar ook als volleybaltrainer en –coach. Organiseren zat in jouw bloed, dus jij was ook de aangewezen persoon voor de organisatie van dit volleybaltoernooi.
Ik liep toen stage op een school voor speciaal onderwijs en mocht met hun volleybalteam meespelen. Ons team viel die avond in de prijzen. We hebben onze overwinning met een groepje nog tot in de late uurtjes in de sporthal ‘gevierd’. We raakten aan de praat. Toen je hoorde dat ik stagiaire was, nodigde je me uit om eens stage bij je te lopen in het zwembad tijdens de zwemlessen van de Baggerschool. Ik zei heel overmoedig ‘ja’ en dacht ‘dat ga ik toch nooit doen!!’… Maar nog geen halve week later belde je op om een afspraak te maken. Toen durfde ik geen ‘nee’ meer te zeggen. De afspraak stond en ja, dan ga ik!
Zelf volleybalde ik ook. Aangezien jouw herenteam na ons trainde, kwamen we elkaar ook daar heel vaak tegen. We maakten al gauw onze eerste privé ‘sport-‘afspraakjes om te tennissen. Mijn ‘stage’ tijdens de zwemlessen mondde uit in een baantje als badjuf. Zo draaiden we heel wat weekenddiensten samen in het zwembad.
Ondanks dat we elkaar helemaal nog niet zo lang kenden, nodigde ik je met een iets te grote mond uit om mee te gaan op wintersport. Er was toch nog een plekje over in de auto.
Jij zei: “Ik houd je aan dit aanbod!”…. en toen had ik een serieus probleem! Ik moest toen toch wel mijn moeder van onze relatie op de hoogte brengen. Mijn zusje Jeanine was namelijk nog maar als enige op de hoogte.
Van mijn moeder kreeg ik de waarschuwing, dat hij wel 10 jaar ouder was dan ik. Daar zouden wel snel praatjes van komen in Delfzijl. Maar bij de kennismaking met ‘Moeke’, later ‘Cootje’, klikte het gelijk en dat is altijd zo gebleven. Mans kreeg bij Moeke een speciaal plaatsje en andersom gold dat ook. Jullie hadden een heel goede verstandhouding. Hilarisch bij de eerste ontmoeting was de ‘mislukte’ arretjescake, die ze speciaal voor jou had gemaakt.
Vanaf die tijd was ik meer bij jou in je kleine studio in de Kustwegflat dan thuis. Alles ging in een stroomversnelling. Al snel gingen we samen op zomervakantie en daarna samenwonen op de Zaaibak.
Jouw wereld stond even op zijn kop toen de Baggerschool Oranje Nassau uit Delfzijl wegging. Wilde je een baan als sportleraar houden, dan moest je wel mee verhuizen naar Rotterdam. Nooit bedacht dat je vanuit je vertrouwde Delfzijl zou moeten verhuizen naar een grote stad in het westen van het land. Want Mans was immers een Groninger in hart en nieren. Dat bleek ook meteen uit telefoongesprekken met zijn zussen… Thuis in het gezin moesten we dan regelmatig om ondertiteling vragen… de gesprekken gingen namelijk altijd in het Gronings!
Samen met goed bevriende collega Eilt Jan en zijn vrouw Anja zijn we ons gaan oriënteren op waar we zouden willen gaan wonen in de omgeving van Rotterdam.
Het werd Oud-Beijerland. Wij vonden ons huis op de Pijlstaart. Ook Eilt Jan en Anja vonden hun huis 4 huizen van ons af. We zijn samen in een gecombineerde verhuizing naar Oud-Beijerland gegaan. Met Eilt Jan en Anja hebben we veel gedeeld en opgetrokken. In het verhuisjaar zijn we getrouwd, met alleen Eilt Jan en Anja, mijn moeder, jongste zusje en mijn oma als getuigen. Daarna heerlijk naar de wintersport.
Trouwen vond jij belangrijk. Ik hechtte daar niet zo veel waarde aan en ik houd er niet van om in de belangstelling te staan. Maar omdat jij het wel heel erg graag wilde, zijn we toch in heel ‘klein’ gezelschap getrouwd.
Ook latere mijlpalen, zoals ons 12½ jarig huwelijk en onlangs ons 25-jarig huwelijk, hebben we niet groots gevierd. Toch lieten we het niet ongemerkt voorbij gaan en vierden we dit met ons gezin in de vorm van een etentje.
En nu… op de dag als deze… als ik voor mijzelf zou kiezen had ik je in zeer kleine kring begraven, maar dat zou heel egoïstisch zijn. Wetende dat jij zoveel relaties via werk en sport had, we een grote kennissen- en vriendenkring hebben en ik weet dat je bij heel veel mensen goed lag, vond ik dat iedereen de kans moest krijgen om afscheid van je te nemen. Geweldig deze belangstelling!
Ons leven in Oud-Beijerland bestond uit werken, sporten - inmiddels lid van de TVO - en vooral ook op vakantie gaan.
In 1993 kochten we ons huis aan de Hoefsmid, waar we in oktober 1994 naartoe zijn verhuisd. Jouw tennismaten Peet Bison, Jan Overbeek, Wiel Horsch en grote vriend Eilt Jan hebben samen met jou het hele huis afgemaakt, zoals vloeren leggen, een dakkapel en een tuinhuis plaatsen.
In 1995 werden we verblijd met onze zoon Mark. Na Mark werd onze kleine Adrian levenloos geboren. Wat hebben we daar een verdriet van gehad. Het verwerken van het verlies van Adrian deden we allebei op onze eigen manier. Samen konden we onze emoties en gevoelens niet delen. Sindsdien werd alles toch een beetje anders. Niet lang daarna werd je liefste meisje, dochter Marloes met haar schattige ‘rode krulletjes’ en nog wat later onze Lars geboren. Dit maakte ons gezin compleet!
We hadden een druk gezin. We beleefden naast hele gelukkige periodes ook meerdere periodes met zorgen omtrent de gezondheid van jou, Mans. Maar natuurlijk ook om de gezondheid van Mark. Wat hebben we veel onzekerheden en spannende momenten doorgemaakt. Maar zoals jij altijd zei: “ Alles komt goed! Onkruid vergaat niet! Kop d’r veur hold’n!”
Met het gezin hebben we prachtige momenten en een mooie tijd gehad.
De kinderen doen goed hun best op school. Je was een goed voorbeeld voor Mark, die nu in jouw voetsporen verder gaat met zijn studie aan de Fontys Sporthogeschool om ook opgeleid te worden als sportleraar. Je was daar apetrots op! Dus je vindt het vast niet erg als Mark jouw scheidsrechtersfluitje en stopwatch in verder gebruik neemt!
Ook voor Marloes was je een grote inspirator. Vooral kwaliteiten als het hebben van doorzettingsvermogen, maximale inzet en weten wat je wilt heeft ze van jou! Je was gek op haar Monchoutaart en jullie genoten ervan om samen op de bank naar misdaadseries te kijken.
Lars daarentegen voelde zich wel eens door jou ‘gestalkt’. Je had ten aanzien van hem een cijferobsessie! Altijd Lars op Magister controleren. Vaak wist jij de cijfers al eerder dan Lars zelf. Je stond hem, ook al kwam het jou niet altijd goed uit, toch altijd bij met het overhoren of helpen met zijn schoolwerk.
Mark, Marloes en Lars kregen alle ruimte om lekker te sporten. Ze hebben alle drie aan judo gedaan, net zoals jij vroeger. Ook spelen ze tennis en hebben ze leren skiën. Vooral was jij naast een trotse vader een goede coach voor Lars tijdens zijn tenniscompetities. Soms wel eens iets te enthousiast, naar Lars zijn idee.
Normaalgesproken gingen we rond deze tijd op wintersport. Jaren geleden heb je de kinderen leren skiën. Toen ze zelf mochten skiën vond Mark leuke bospaadjes. Hij kreeg je zover dat je achter hem aan een bospaadje nam, niet wetend dat er op het einde een flinke schans was. Je vloog de lucht in, je ski’s vlogen uit en je maakte een grote salto. We hebben vreselijk moeten lachen en even op je moeten wachten voordat je bijkwam. Maar het was altijd jouw motto: “ Vallen, opstaan en weer doorgaan!”. Zoals jij Mark het skiën leerde, probeerde Mark jou te leren snowboarden. Maar je lag meer in de sneeuw dan dat je op het snowboard kon blijven staan. Je had graag samen met Mark willen mountainbiken, maar helaas was dat fysiek voor jou niet haalbaar.
Ten alle tijden was je trots op je kinderen. Als ze lief en gezellig waren, dan sprak je over ‘mijn kinderen’. Op die andere momenten, als ze liepen te donderjagen en te puberen… tja… dan waren het de kinderen van Adri… dat kon niet anders.
Mans, wat moet jij een geduld hebben gehad met mijn over-enthousiasme. Je noemde me daarom ook wel A3HD. Maar jij vond het allemaal wel best en accepteerde iedereen zoals die was! Jij was dan ook een echte alle-MANS-vriend!
Wij deelden onze liefde voor Scandinavië, de ruigte, de wildernis, de bergen. Ik had jou daarmee ‘besmet’. Ook de wintersport was een belangrijke invulling van onze vakanties. Daar genoten we als gezin enorm van! Skiën deed je echter op ‘zijn Mans’. Technisch niet om aan te zien, maar je kwam evengoed hard van zwart!
Jouw motto was: “We leven nu en genieten er van! Nu kan het, later zien we wel weer!” Dus vulden we bijna iedere schoolvakantie in met vele mooie reizen! Soms liet je mij alleen gaan met de kinderen, zodat jij ongestoord in huis kon klussen. Je gunde ons het plezier en de ontspanning en stiekem genoot je zelf dan ook even van de rust in huize Bijlenga!
We hadden nog zoveel plannen richting de toekomst. Fantaseerden dan wat we allemaal nog voor leuke dingen zouden kunnen gaan doen. Dit mag tot mijn grote verdriet niet meer zo zijn. Ook Mark had nog het plan om je mee te nemen naar Wimbledon of Roland Garros. Dit vond je een geweldig voorstel, maar een veel te duur cadeau.
Mans, we missen je nu al ontzettend erg…….
We gaan je humor, je spontaniteit, je gekke bijnamen die je voor iedereen had, je lach en je bijzondere Mans-gewoontes erg missen. Ook dat je in alle rust op de bank, met je kenmerkende sloffen aan de voeten, intens kon genieten van je kopje koffie met niet te vergeten je favoriete pindarotsjes.
Ons gemis wordt vertolkt door het bijzondere lied – Mis die zo - gezongen in het Gronings.
Meer
Toon minder
Klik hier om u aan te melden
English
Norsk
Svenska
Dansk
Cookies
