Herinneringen aan Tine...of Justine, zoals ze ook graag genoemd wilde worden ...
Sinds het bericht van overlijden op de mat viel, spoken er talloze herinneringen door mijn hoofd. Tien jaar lang (1977-1987) maakte ik Tine mee als scriba op het Gymnasium Erasmianum, zoals we onze school toen nog noemden. Ik begon als lerares Nederlands en toen er in de loop der jaren andere taken bijkwamen, had ik steeds meer met Tine (en Bea) te maken. Maar, of je leerling, lid van het oop, docent of rector was, voor iedereen stond Tine klaar met een kwinkslag, een hartelijk woord of een liefdevolle vermaning. Aan de lange houten tafel heeft menigeen zijn hart uitgestort, grappen verteld, hulp gevraagd. Het kon allemaal, Tine was het gouden hart van de school. Niet, dat ze alles goed vond! Ze kon uit de grond van haar hart 'godallemachtig' zeggen (ik hoor de intonatie nog!).
Wat hebben we gelachen, buiten schooltijd, tijdens de weekends aan het eind van de grote vakantie in Langezwaag. Wat hebben we gelachen in Rome toen ze in de jaren '80 mee was op Romereis. Ze danste met de nachtportier van ons kleine hotel op een melodietje uit mijn rekenmachientje. Het was het eerste jaar, dat de (steeds grotere) groep leerlingen verdeeld werd over twee hotels. Wij hadden de kleinste groep. Het hotel was matig, het eten niet denderend, maar de sfeer kon niet beter.
Na haar pensionering hielden we van tijd tot tijd contact met kaarten, telefoontjes. Omdat haar gehoor achteruit ging, was een telefoongesprek niet goed meer mogelijk. Toen Jankees en ik haar een paar jaar geleden opzochten in Stellendam was ze geestelijk nog de 'oude Tine', maar lichamelijk moest ze steeds meer inleveren. In augustus en december kan ik geen kaart meer sturen, maar vergeten zal ik haar niet.
Het spijt me zo erg, dat ik er morgen niet bij kan zijn. Lieve groeten aan haar (mantel)zorgers en familie en vrienden. Een mooi afscheid gewenst. Annelies
(21 oktober 2016)
Meer
Toon minder