Peter Johan Nathans

Met wat oud-leerlingen dachten we aan "meneer Nathans" en zijn gevatte uitspraken. Hij heeft meerdere keren de lerarenpraat in de schoolkrant gehaald. Volgens mij heeft hij aardig wat leerlingen nog door wiskunde weten te slepen. Naast zijn sympathieke persoonlijkheid, herinneren we natuurlijk zijn sjaal.

Oud-leerling van Peter Nathans. Wat verdrietig dat hij is overleden, hij was bijzonder begaafd en driftig als leraar Wiskunde. Zijn uitleg en aandacht hebben ook een stukje structuur in mijn hoofd aangebracht, daar wilde ik hem ooit nog eens voor bedanken. Wat een markante en fijne man was hij, hij was ook trots op mijn talent en stimuleerde me mijn hersens te gebruiken. Ik denk dat hij ondanks zijn cynisme, veel ophad met God. Maar dan in zijn hart. Familie en vrienden wens ik veel sterkte.

Beste Peter, pas onlangs hoorde ik van je oude vriendin Ida van je heengaan. Als docent was je een makker, als makker een leraar. Vrede.

Amsterdam: Hildebrantschool, Gereformeerd Gymnasium; tot en met het eindexamen in 1965; daarna hebben we elkaar nooit meer gezien, maar ik ben hem nooit vergeten; een fijne schoolvriend, een begaafde klasgenoot, heel veel plezier mee gehad; ik google zijn naam vanavond (bezig Schoolbank bij te werken); en ik stuit op dit droevige bericht; bedankt, Tom, dat je het hebt geplaatst; met de foto's erbij; erg mooi; ik wens jou en Hannah veel sterkte; Peter

Wat triest dat Peter dood is. Graag had ik hem nog eens ontmoet bijv. bij een reünie van Palaistra. In dat studentendispuut waren we jaargenoten (en we genoten echt). Van Peter’s vader – een collega van me aan de economische faculteit van de VU – hoorde ik soms hoe het hem verging: docent wiskunde; hij was vast een toffe leraar.
Omdat ik net terugkom van een lange vakantie reageer ik (te) laat. Om Peter te typeren in onze studententijd: Een zwarte beer zoals ik die vaak tijdens mijn vakantie (in Canada) zag en dan zo’n goedmoedige, wat sloom, maar soepel bewegend. Met studentikoos gebral had Peter niet veel op. Hij was deste meer van de goede gesprekken, gelardeerd met milde zelfspot en humor. Inderdaad dat lachen met die klappen op de tafel (of de café bar) waarover zijn broer Tom schrijft. Door zulke gesprekken bij Maters – ons Amsterdamse dispuutscafé – bewaar ik dan ook goede herinneringen aan Peter.

Peter en ik waren dispuutsgenoten (dispuut Palaistra in het VU-studentencorps. In de nadagen van mijn studietijd heb ik veel plezier met Peter gehad. Ik heb nog altijd een schaakpartij in mijn bezit die hij voor mij heeft genoteerd. Na mijn studie helaas geen contact meer. Ik ben vanaf 1980 tot mijn pensionering hoogleraar in Nijmegen geweest.
Moge Peter rusten in vrede.

Peter

Beste mensen,

Ik zal Peter toespreken en jullie en het zal door elkaar lopen.

Ach, mijn broertje.
Je bent weliswaar ouder, maar je werd steeds meer mijn broertje.

Ik keek je in de ogen en zag onze vader.
De ogen van mijn vader.
Het was vreemd & vertrouwd.
Hij stierf buiten bereik in het buitenland.
Onder mijn handen stopte jij met ademen.
En toen was je weg.
In een ziekenhuis, n.b., de plek waar je nog niet dood gevonden had willen worden.
Maar het leven heeft zijn eigen gevoel voor humor.
En wellicht kan je er toch om grimlachen.

Gevoel voor humor, dat had je.
Jij was de man van de grote verhalen en goede grappen.
Je lachte en lachte.
Als mijn broer iets echt grappig vond, dan lachte hij zich letterlijk onder tafel, met zijn vuist er boven op slaand.
Ik kreeg dan een waas voor mijn ogen en rolde hikkend van de bank.

Wij hadden ook zo onze eigen humor.
Zo meenden wij dat een kerk de plek was om een flinke stem op te zetten bij het zingen.
Dus brulden wij de gezangen zo hard dat mijn vader, die toch goed bij stem was, verstoord/verbaasd omkeek met een blik van “ dat is nou ook weer niet de bedoeling’. En dan hadden wij de grootste lol.

Wij overtroefden elkaar ook met groot genoegen in het herkennen van citaten.
Bijbelvast als wij waren spraken wij dan van Kuifje 1 vers 4

Later kreeg je humor een Rotterdamse twist
Onze dochters Amber en Charley konden het uitstekend met deze ‘oom Peter’ vinden.
En ook met mijn beste vriend Willem klikte het wonderwel.
De laatste jaren was je om de maand bij ons te gast.

Je was mijn lichtend voorbeeld hoe je als oudste zoon niet vanzelfsprekend aan de verwachtingen van anderen hoeft te voldoen, maar een eigen keuze kan maken.
Ook toonde je mij dat je verantwoordelijkheid kunt nemen voor jezelf en een heel nieuw leven kunt opbouwen.
Je bent daarom een groot man.
Wellicht was het niet het gelukkigste leven, maar wel een goed leven.

Het leven van mijn broer was een trilogie.
Het eerste deel deelden wij als kind, het tweede deel was een gesloten boek en in het derde deel deelden wij opnieuw onze jeugdjaren.
Hij bleek een verfrissend geheel andere kijk op onze jeugd en ouders te hebben dan ik. Wij hadden van elkaar iets te leren.
Urenlang zaten wij om de maand in restaurant Europa in gesprek en met het nodige vocht, zodat ik op de onmogelijkste tijden thuiskwam.
Ik had het er graag voor over.

Mijn broer verloor een levensmissie toen mijn moeder overleed. De bodem viel eruit.
Maar ‘monsieur responsabilité’ had niet geleerd hoe je van een rijdende trein springt en de machine denderde door. De atlas wankelde verder. Hij raakte volledig het spoor bijster.
Gelukkig hebben wij toen op tijd een wissel kunnen omzetten.
Maar deze keer is het anders geweest.


Ik houd mij vast aan wat hij zei bij de crematie van mijn vader. ik zou het dankwoord namens de familie uitspreken.
Dan komt er een zin voorbij als ‘Dat u met zovelen gekomen bent. Hij zou het zeker gewaardeerd hebben als hij erbij aanwezig zou zijn geweest’.
Dit vond ik zo ongerijmd dat ik mijn broer daarop aansprak en die zei: Ach, op begrafenissen zeggen de mensen de vreemdste dingen. Zit er niet mee.

Dus vandaag heb ik Carte Blanche en dan zeg ik dat ik helemaal niet blij zou moeten zijn met een deel van het old boys network hier aanwezig, omdat ik jullie a.h.w. op zijn sterfbed heb leren kennen.
Maar de kaart zegt: ‘een broer om van te houden’
En als ik zie met hoevelen jullie van hem houden en hoeveel jullie van hem houden, dan wordt ik wel weer blij.
En hij hield van ons , op zijn manier.

En verder staat er ‘eigenwijs’. Dit is een gen dat in de familie zeer goed ontwikkeld is. Maar ik zeg maar zo, als je botst is een harde kop toch maar mooi meegenomen.

En “trouw’, niet ‘betrouwbaar’
Voor mij belichaamt mijn broer trouw in de klassieke zin: compromisloos trouw aan jezelf, aan je principes, aan anderen.

Van iemand als Peter neem je geen afscheid, die draag je voor altijd in je hart.

Voor alles wat je bent mon frère , Chapeau.

Over twee eigenwijze vrijgezellen

Hoi Peet, nou het was me het dagje wel. Biertje meebrengen OK

Vanmiddag in de trein zitten prutsen aan een PowerPoint presentatie. Ik wil een item aankaarten in een cirkel midden in het beeld en daar dan kleinere cirkels precies omheen met in elk daarvan een detail van dat item. En dan zo dat die kleine cirkels elkaar precies raken en ieder ook de grote cirkel raaakt. Je krijgt dan als het ware een bloemhart met de blaadjes er omheen. Hoe bepaal ik nou de juiste straal van de omliggende cirkels

Kun je me nog volgen

Nou, sprak Peet, dat is toch kinderlijk eenvoudig. Je deelt 180 graden door het aantal cirkels dat je rond de middencirkel wilt en neemt van die hoek de sinus. Die waarde is gelijk aan de straal van de kleine cirkels, gedeeld door de som van de stralen van de kleine cirkel en de middencirkel. Dus als je de straal van de middencirkel weet en het aantal cirkels dat je eromheen wilt zetten ben je klaar.

Kunt jullie hem nog volgen

Ik heb dit format een tijd lang gebruikt in presentaties; het wordt daar de Rotterdamse Cirkels genoemd en door veel powerpointgebruikers gebruikt.

Zo ging het na vrijwel iedere werkdag aan het begin van de avond als ik thuiskwam. Samen effen een biertje drinken en een praatje maken. De dingen van de dag bespreken, een puzzeltje oplossen of de actualiteit bekritiseren. Tot na het 8-uur journaal, dan ging ieder weer zijns weegs.

We hebben samen, ook vaak met nog andere reisgenoten, veel gereisd. Door heel Europa. Per trein of auto, met of zonder boot, of te voet door menige stad.
Soms op de bonnefooi, dan weer pijnlijk nauwkeurig voorbereid of aan de hand van een reisgids van je vader uit de jaren 60.

Zo’n 40 jaar goede vrienden en dik 25 jaar huisgenoten. Allebei even eigenwijs, dus dat kon ons niet storen.

Samen op reis kan nu alleen nog in gedachte.

Dank Peet, dat er zo veel fijns is om aan terug te denken.

Als kind noemde ik je altijd Peter Bus...markante man, rode sjaal...rust zacht...

Fijne man, wild rover, rust zacht. Doe de groeten aan je vriend, m'n pa!

Mijn gedachten gaan uit naar onze nachtelijke gesprekken, je droge humor, de ALP en roekeloos omgaan met je dame, herinneringen die blijven, tot ik je volg in het hiernamaals.

hoe kan ik tien zulke intense jaren (1966-1976) samenvatten in een goede karakterisering
wiskunde, schaken, bridgen
wilschut, dane, van dalen en letty
hannah, tom, je vader en je moeder
fantastische mensen

wat heb ik veel van je geleerd

je bent je eigen weg gegaan
weg van het schaken ,
weg van veen, buik en lou

tjonge, wat heb jij veel mensen gelukkig gemaakt door je heldere uitleg van de wiskunde
wat heb jij je collega's kunnen enthousiasmeren
en welk een geweldige indruk heb jij achter gelaten op je vriendenkring van destijds

peter, respect en liefde vechten om de voorrang.
wij allen beschouwen het als een voorrecht om zo lang met jou te hebben mogen verkeren
rust in vrede, rust zacht,
jaap en letty

Een zeer bijzonder mens. In de weinige ontmoetingen die we samen hadden viel mij zijn bijzondere humor, zijn relativeringsvermogen, zijn professionaliteit en .. zijn prachtige handschrift op. Helaas te snel ...

Peter Nathans overleden: een groot verlies voor zijn naaste familie en vrienden. Maar ook voor vele (oud) Comenius-gangers.
Een uiterst kundig docent wiskunde met veel gevoel voor humor en, ook buiten zijn vakgebied, een warme belangstelling en zorg voor zijn leerlingen. De "leraar met de eeuwige sjaal" was zeer geliefd bij veel leerlingen.
Voor de collega's was hij een collegiaal en meelevend prachtmens, voor velen een voorbeeld. Zijn aandacht en inzet voor het totale schoolgebeuren, ook in de buitenroostersfeer, maakten hem tot een heel bijzonder deel van het Comenius - geheel.
Het is voor mij een groot voorrecht Peter te hebben mogen leren kennen, met hem te mogen samenwerken en met hem te mogen omgaan.

Nico van den Berg.

Peter, heb ik wiskundig en menselijk veel plezier mee gehad. Een geweldig docent, een fantastische collega. Hij had een groot hartvormige zij leerlingen en gaf ze wiskunde op een heel kundige manier

Peter, een geweldige collega met veel humor. Altijd een vrolijke noot naar leerlingen en collega's. Slim, nuchter en eigenzinnig, met een geheel eigen kijk op het leven. Nooit het achterste van zijn tong laten zien, waar het privé betrof. Ik heb heel goede herinneringen aan de momenten waarop ik met Peter werkte maar meer nog aan wanneer we samen op stap waren, met zijn tweeën of met een klein groepje collega's/vrienden in Italië of Frankrijk.

Sterven. Iedereen sterft, dat wel, maar toch blijft het een wonderlijk verschijnsel. Onwezenlijk, onvatbaar. Zeker als het eigenlijk toch zomaar ineens plaatsvindt. Heel veel sterkte!