Jaren geleden heb ik je voor het laatst gesproken. Eens in de zoveel tijd belde ik om te vragen hoe het met je ging en of we weer eens wat af zouden spreken. Dit hield je steeds af en bij het laatste gesprek zei je dat je hier voorlopig nog niet klaar voor was en ons contact verwaterde.
Regelmatig dacht ik nog aan je en had ik het over je. Vannacht zat mijn vriendin naar onze klassenfoto te kijken en kon ik haar een gezicht laten zien bij de verhalen. Plotseling liepen de tranen over haar wangen en zei zij dat ze vond dat ik je weer op moest zoeken. Ik wilde al het telefoonnummer van je ouderlijk huis intoetsen, terwijl het ver voorbij middernacht was, maar in plaats van je zo laat nog te bellen, besloot ik je naam in te voeren in google. Toen brak mijn hart, want ik vond dit condoleanceregister.
Lieve Marc, ik vind het verschrikkelijk dat ik jou de laatste tien jaar van je leven niet meer alsnog heb opgezocht. Het voelt alsof ik je heb laten vallen en in zekere zin is dat ook zo. We hadden het altijd over jou gesteldheid en probeerden altijd naar oplossingen te zoeken. Je zocht het niet in je dagelijkse gewoonten en bestaan of in je traumatische ervaringen, waar je liever niet over sprak. Jij hoopte op dat ene wondermiddel of die alles verklarende diagnose, maar ik zag geen vooruitgang, verloor hoop en mijn leven ging verder. Ik had mijn eigen problemen en uitdagingen en ik had niet de kennis en kunde om jou te helpen. Toch voel ik dat ik er voor je had moeten zijn en ben ik overvallen door een groot schuldgevoel en een enorm gemis.
Jij hebt veel voor mij betekend en ik heb erg met jou gelachen. De mooiste ervaringen in mijn jeugd waren met jou. Met als hoogtepunt; vier weken op vakantie naar de Pyreneeën, om te mountainbiken. Je reed bijna in één keer door, zowel heen als terug, want ik had geen rijbewijs. En bijna om de dag zaten we op de fiets, meestal op het heetst van de dag, en beklommen we de bergen om er vervolgens keihard af te denderen. Ook in de Ardennen hebben we een paar dagen door de blubber gecrosst. Omdat we niet konden wachten waren we, na aankomst laat in de avond, direct aan een tocht begonnen, om vervolgens snel weer af te druipen, omdat enig zicht wel een vereiste bleek bij het mountainbiken. Jouw instelling van; “gewoon proberen en kijken hoe ver je komt”, waardeerde ik enorm en daar heb ik veel van geleerd. “Nee” heb je en “ja” kun je krijgen.
Helaas bleef het op een heel belangrijk vlak voor jou bij een “nee” en blijkbaar viel daar niet mee te leven. Ik weet zeker dat jij je best hebt gedaan, want jij gaf altijd alles, maar jammer genoeg was dat niet genoeg. Nu hoop ik dat het beter is voor jou om niets meer te voelen, dan om je te voelen zoals jij je voelde.
Rust in vrede lieve jongen, ik mis je en ik dank je.
Dank je Marc voor alles wat je heb mogen zetten aan herinneringen voor veel mensen. Kostbaar en breekbaar en broos. Jij was de mooiste roos.
Sterkte voor alle naast betrokkenen.
Stefan en Daphne Jaspers.
Hun moeder.
Lieve Marc,
wat was eigenlijk groter
jouw...
nieuwsgierigheid
verwondering
zucht naar avontuur
fantasie
verhalen
open hart
liefde voor anderen
inlevingsvermogen
gevoel voor humor
ontwapening
aantrekkingskracht
creativiteit
of toch het overweldigende leven
Beste Anneke, Jos, Jerry, Wendy en aanverwanten,
Wij wensen jullie ontzettend veel sterkte bij de verwerking van dit grote verlies van Marc. Verdrietig, dat zo’n humoristisch, levenslustig ventje blijkbaar zo moeizaam in het leven stond.
Wij houden de herinnering aan een spontane, leuke, creatieve jeugdvriend van onE Emiel.
Nogmaals veel sterkte!
Al is het vele jaren geleden dat ik Marc voor het laatst heb gezien, kwam het toch als een hele klap te horen dat hij er opeens niet meer is. Ik kreeg geregeld nieuws van Jeanette over zijn wel en wee, en was blij dat hij een nieuw hoofdstuk in zijn leven had geopend met een eigen huis en een vriendin. Jos, Anneke, Wendy - wij wensen jullie sterkte met het verwerken van deze klap, en hopen dat Marc inderdaad zijn rust heeft gevonden.
Rob, Amy, Max, Ben en Lily
VADER VAN MARC
Lieve, lieve jongen,
Hoe moeten we verder zonder jou, jij die zo geliefd was en gewaardeerd werd door ons.
Je was vroeger zo'n leuk klein open mannetje, altijd ondeugend en vol kattenkwaad, die iedereen vertrouwde en als zijn vriend zag. Je opa Broekhuis noemde je niet voor niets altijd clowntje Rik of Pietje Prik.
Echter rond je vijfde jaar al begonnen de problemen met je gezondheid. Ook toen al wisten de medici niet wat ze met je aan moesten.
Talloze herinneringen kwamen de laatste dagen boven bijvoorbeeld hoe je genoot als kind op onze camping in de Ardennen. Je liep de hele camping over om bij vuurtjes te kunnen zitten zodat wij soms uren moesten zoeken naar je. Onze laatste avond thuis hebben we nog uren over de camping zitten praten. Ook onze tocht naar Bretagne en Normandië samen, tegen elkaar aan liggend in een heel klein tentje, wat genoot ik van je. Zeker toen we bij de Atlantische Oceaan kwamen, we liepen samen het strand op, je zal een jaar of veertien geweest zijn, je zag die hoge golven en bedacht je geen moment, trok je kleren uit, rende als een dolle naar het water en dook erin. Wat waren we gelukkig. Ook onze reis met Gilles naar Tsjechië was zo'n mooie episode uit je leven.
Op je kamer waar we samen een mooie spoorbaan hadden gebouwd en we vele uren met jouw treintjes zaten te spelen. Vaak hebben we nog gelachen om de video toen je leerde schaatsen op de vijver achter ons huis. Talloze keren viel je maar je gaf geen kik, stond op en poging 30 volgde net zo lang tot je bleef staan en glunderend enkele passen voorwaarts ging.
Ook onze liefde voor muziek bond ons. Je hield net als pa en ma van Pink Floyd. Op latere leeftijd volgde je me in de liefde voor Jazz en hielp je me bij de organisatie van onze jazzfestivals. Helpen stond bij jou ook met hoofdletters in je hoofd. Niets was je teveel als er bij ons wat kapot ging, het leek wel of jij alles kon maken. Of het nou de wasmachine, droger, televisie, vaatwasser, kookplaat was, alles kreeg jij weer aan de praat. Ook installeerde jij van alles op mijn P.C. en legde mij uit hoe de programma's werkten, zelf programmeren was ook geen enkel probleem voor je.
Drie jaar geleden heb jij samen met je vriend Leo vele bomen, met wortel en al, uit onze tuin gehaald. Het hele terras leeggehaald en alles verwijderd. Vorig jaar heb je ons hele huis van buiten en binnen geschilderd en al het rotte houtwerk vervangen.
's avonds na elf uur was je nog bezig met een lampje erbij zodat wij ongerust werden en vroegen je te stoppen maar je bleef doorgaan.
Wij genoten ook als we je mooie verhalen hoorden hoe je met vriend Herman dagen kon genieten van het strand en de zee. Regelmatig voor hem kookte en pannenkoeken bakte. Je had een heel groot hart, had begrip voor iedereen en stond altijd klaar als iemand iets mankeerde.
Enkele jaren geleden kwam ik thuis met mijn nieuwe auto en Marc vroeg glunderend of hij een stukje mocht rijden. Ja hoor zei ik tot ontsteltenis van je moeder. Je reed linea recta naar je vrienden Lee en Stefan en na 3 uur met hen te hebben rondgereden kwam je eindelijk naar huis, je moeder bijna in een zenuwinzinking aantreffend. Opgelucht kon ik er wel om lachen.
Je was ook zo'n mooie jongen geregeld stonden er meisjes voor de deur soms wel 3 tegelijk vragen of je thuis was. Ook als we samen weggingen, alle meisjes of later vrouwen draaiden hun hoofd om, jij besteedde er geen enkele aandacht aan maar ik liep vol trots naast je.
Na dit alles lijkt het of het goed ging met je maar helaas het eerder gememoreerde zijn slechts momentopnames want het ging je hele leven slecht met je door je ziektes. Praktisch altijd ziek, pijn, angst voor de toekomst, een laag zelfbeeld enz. Talloze artsen, specialisten, psychologen, psychiaters liep je af. Je speurde op internet naar geneeswijzen, voedingssupplementen etcetra. Ontzegde je allerlei etenswaren om maar te achterhalen of je je daardoor beter voelde, echter niets hielp.
Enkele jaren geleden kwam er een kentering in je leven. Je kreeg een mooi huis in Poortugaal, knapte het op en richtte het heel mooi in. Enige maanden geleden leerde je bovendien een schat van een vriendin, Anne-Marie kennen en je kreeg ook nog een baan bij vriend Aad Maris in de Metaalwinkel.
Wij konden ons geluk niet op en dachten, dat het eindelijk de goede kant opging met je.
Maar helaas de laatste specialist, die jij bezocht vorige week, behandelde je zo bot en ongeïnteresseerd en ontnam je jouw laatste hoop op herstel, zodat jij volkomen over je toeren bij ons thuis kwam. We hebben uren gepraat en uiteindelijk leek jij gekalmeerd en konden we over iets anders praten. De volgende dag heb ik je nog gebeld en hebben we wat gelachen en leek je jezelf weer onder controle te hebben. Je had je moeder gevraagd om enkele dagen met rust te worden gelaten.
Niet beseffend, dat deze “hulpverlener” je het laatste zetje had gegeven.
Ondanks de keren, dat je lieve zus Wendy je vele malen heeft opgevangen, je begeleid en naar je geluisterd heeft en ondanks de liefde van je vriendin Anne-Marie, onze liefde en zorgen en die van je vrienden was het leven voor jou uitzichtloos geworden en kon je niet meer verder in deze vaak zo harde- en begripsloze wereld.
Hoe ontstellend verdrietig wij, je vader en moeder, je zus Wendy, broer Jerry, vriendin Anne-Marie en je vrienden ook zijn, we begrijpen je stap jongen en kunnen alleen maar hopen, dat je eindelijk rust hebt gevonden.
Ik heb eens tegen je gezegd, dat jij je niet kunt voorstellen hoeveel ik van je houd. Dat zal ik altijd blijven doen en ik zal je de rest van mijn leven blijven missen. Rust in vrede grote vriend.
Dag lieve lieve jongen.
Pa
MOEDER VAN MARC
Ach lieve jongen wat mis ik je.
Je was zo gewenst, maar zo ongelukkig en onbegrepen door je ziekte.
Ik voelde mij zo machteloos.
Lieverd ik zal je nooit vergeten en denk dan terug aan onze wandelingen, dat zijn
mooie herinneringen
Voor altijd in mijn hart,
Ma
Marc , wij hebben je in ruim 12 jaren leren kennen als een echte vriend . Bij ons was je altijd welkom . Wij hebben met elkaar zoveel uren gelopen en waren veel op het strand te vinden. Je genoot van de zee en de duinen , daar zag je de horizon . Wij hebben zoveel gelachen . Wij hadden elkaar altijd zoveel te zeggen , er vielen geen stiltes . Stilte is er nu voor altijd........we missen je nu al . Rust nu maar zacht Marc
Marc,
We hebben je maar kort mogen kennen als vriend van mijn (schoon)zus en tante.
Wat een leuk stel waren jullie!
We hadden je graag nog beter leren kennen, maar dat is helaas niet zo......
Rust zacht.....
We wensen familie, vrienden en kennissen heel veel sterkte en kracht toe
Lieve Marc,
We missen je, hopelijk heb je nu je rust gevonden.
Liefs van je schoonouders.
Lieve Marc,
We missen je, hopelijk heb je nu je rust gevonden.
Liefs van je schoonouders.
Lieve Marc,
Rust zacht.
Dag moppie
Dankbaar dat ik de laatste maanden van je leven jouw lichtpuntje mocht zijn. Ben trots op je. Ik houd van jou knapperd, mis je xx
Wat een enorme schok.
We wensen jullie allemaal heel veel sterkte.
We denken aan jullie
Lieve groet
Frans en Hetty
Dag lief, knap broertje.
Ik ga je missen.
In gedachte zijn we bij jullie.