Leen Le Blanc

Pa zei altijd over Sabine mij zelf, dat zijn mijn meiden.  Als een man van weinig woorden liet hij blijken als hij trots was op ons, door te zeggen, ja dat zijn mijn meiden. Hij is komt uit een groot gezin met veel broers en zussen die hij altijd lief heeft gehad. Zijn familie was em alles. bij hem was het niet uit het oog, uit het hart. Misschien wel wel uit het oog, maar altijd in het hart. Ook was hij een geboren en getogen Rotterdammer(t) en hij droeg zijn stad altijd bij hem, waar de vrachtwagen hem ook bracht. Dus nog even over die vrachtwagen, verhalen en verhalen hebben wij daar overgehoord. Als kind zijnde zaten wij wel eens met onze ogen rollen, van alweer over die vrachtwagen maar nu zijn die verhalen dierbare herhinneren. Pa, ries, leen of hoe je hem ook noemde, hij heeft veel harten geraakt, en veel al bij jonge mensen. De vrienden van ons waren altijd dol op onze vader, en nachten lang na het stappen hebben we zitten praten met pa. Of etenetjes bij de Chinees en stiekem een paar glazen mee pikken, want dat vond hij dan altijd stiekem spannend.  Vergeten we bijna zijn feyenoord, zijn feyenoord. Sport programma's konden hem gestolen worden, maar als je aan zijn feyenoord kwam dan kwam je aan hem. Vandaar dat wij gevraagd hebben om als feyenoord suporter, dus als pa zijn maatje te komen. Samen staan we sterk, hand in hand! You never walk alone!