Agnes Versteeg-Waetervliet

Lieve maatje, zo noemden Peter ik jou altijd. Wat wij we je dankbaar voor wie en wat je voor ons hebt betekend. Je bent nu waar je  zo hevig naar verlangde.  In een wereld vol schoonheid en volmaakte  harmonie, een wereld die je ooit ervaren  hebt en waarover je  ons vertelde.  De zwaarte van  het leven is nu voorgoed voorbij en je ziel is nu bevrijd van haar last.   Maatje werd geboren in Gent als oudste van  drie. Ze  doorliep met succes het lyceum aldaar, wilde arts worden.  Geld ontbrak in Gent,  werk was niet te  vinden. Ze verzeilde  in Bremen waar ze  Andries met zijn blauwe ogen en krullen ontmoette.  In  43 trouwden ze en een maand later werd ze moeder. Bremen werd gebombardeerd. Alles werd weggevaagd. Zonder enig bezit naar Rotterdam, ze vonden  een bovenwoning in de Provenierswijk. Andries kon in de Limburgse mijnen wat geld verdienen en Agnes breide de mooiste truien voor een wolwinkel voor een paar centen.  Contact met de Gentse familie was goed maar gebrekkig, zus Raymonde vertrok voorgoed met Canadees .   Pa kreeg een baan als dakdekker, kolen en eten konden gekocht worden. Maatje maakte uit oude lapjes met de hand de mooiste dingen. Pas veel later kwam  elektriciteit en wat luxe, eens per week werd er een wasmachine gehuurd, er kwam een stofzuiger, een strijkijzer en zelfs een platenspeler en leuke muziek. Maatje bood zich aan als werkster en omdat ze Frans sprak mocht ze als tolk mee  naar oorden als Nice,  Tanger en Marrakesh.  Pa bleef thuis en dochterlief bij oma Versteeg. Later vond Maatje  passender  werk bij de Provinciale Bibliotheek Centrale.    In de zomer van 1960  kreeg Maatje  eindelijk een zoon.  Manlief mocht van zijn werkgever tijdens zijn enige vakantieweekje een bedrijfshuisje in Maarn  betrekken.  Wat een weelde.  Peter Lamers, die dochterlief net kende en haar toch erg miste, pakte de bus naar  Maarn.  Peter kwam zag en overwon het hart van Maatje  voorgoed.   Op het huwelijk van haar kinders in 1965 was ze getuige. Drie jaar later kon ze haar geluk niet op, want toen werd  en nog een Peter Lamers geboren, een schattig eigenwijs manneke.  Intussen waren zij en Opa verhuisd naar Hoogvliet en werd prins Petertje daar danig verwend en vertroeteld.    Op vakantie naar Alcudia op Mallorca, samen met  de moeder van Peter want  Oma Mientje hoorde er altijd bij.   Toen kwam er  in 1974, o wonder,  nog een prachtige kleinzoon bij,  Olaf een blond boefje met krullen. Opa en Oma verhuisden naar de Schakelweg,  de twee kleinzoons hadden daar elk een eigen kamer en konden daar in de tuin heerlijk spelen.  Niets was Oma teveel, ze genoot van elk  moment met haar jongetjes.   Samen met Opa ging Oma op vakantie, het ging best goed.  Opa werkte bij de Aluchemie en Oma bij de Bieb.  Hard werken  voor wat luxe en  leuke vakanties,   Spanje, Tunesie,  Duitsland, ze genoten van het leven.   Maar lang kon het niet duren want  de  lichamelijke klachten gingen hen parten spelen.  Opa had migraineaanvallen en rugklachten. Oma’s hart haperde, ze had het vaak benauwd. Een bypass operatie in de Kokkenberg.  Opa vreesde zijn Agnes  te verliezen.   Maar Oma herstelde, ging zwemmen, hield  zich nauwgezet aan therapie. Ze volgde  Opa naar de filatelistenclub, ook de kleinzoons verzamelden postzegels. Ze werden lid van de AMBO, Oma kreeg het secretariaat en ze gingen samen reizen organiseren voor ouderen in Spijkenisse.    In 1997 vond  Olaf zijn geliefde Warti in Indonesie.  Kleine Agnes  komt  drie weken oud naar Nederland en iedereen is blij met dit schattige poppetje. Er wordt getrouwd  in 1998 en  de zon lacht vrolijk toe.   Maar  anderhalf jaar later moest  Opa  Omaatje helaas alleen achterlaten. Haar kinderen  proberen het leven voor Oma zo dragelijk mogelijk te maken. Met de Rheumavereniging gaat ze naar Groot Stokkert, waar ze zo vaak met Opa was. Soms gaat ze met een vriendin,  soms ook  helemaal alleen.   Toch komt  het geluk weer terug, want Agnesje krijgt een zusje. Oltisa wordt geboren, een heel lief meisje. Kleinzoon Peter vind zijn liefde en veilige haven bij Denise. Op hun huwelijk in Pernis is Oma van de partij met Oltisa op haar arm.  Dat jaar wordt  ook Pjotr geboren, een wolk van een baby en een jaar later komt zusje  Feyona ter wereld. Oma mist Opa dagelijks maar is blij het geluk van haar kinderen te zien.   Haar huisje en tuintje is haar trots en als de kinderen komen is haar niets teveel.   Maar het wordt steeds minder en minder,  lopen wekt  benauwdheid, het hart hapert vaak. Rheuma en artrose slopen haar gewrichten.   Er komt zorghulp aan huis,   regie over eigen leven   wordt steeds moeilijker.  Dank zij Gerda v.d. Bijl krijgt ze prachtige boeken uit de bibliotheek. Haar buren weten haar bij tijd en wijle van wat vrolijkheid en hartelijkheid te voorzien.  Huisarts Sacikirli en  assistente  komen wanneer nodig.      Zelfstandig wonen wordt echter onverantwoord. Indicaties zijn nodig maar worden niet gegeven.  Er is geen plaats, geen oplossing.  Careyn en Aafje doen hun best  maar het systeem is weerbarstig. De artrosepijn aan de schouder is  ondragelijk,  pijnstilling helpt niet meer,  operatie is zeer riskant  i.v.m. het zwakke hart. Toch maar doen, hoewel overleven er nauwelijks in zit.   Sept. 2014 operatie gelukt, hulde aan dr. Bax en zijn Duitse narcotiseur. De Vier ambachten, vriendin  Gerrie was er ook en het was  niet ongezellig daar.  Maar na  6 weken was daar geen plaats meer, dus  weer naar het eigen huisje. O wat is mijn tuintje mooi en wat heerlijk om weer thuis te zijn,  zou alles weer goed komen?   Een week na thuiskomst een fatale val, schoonzoon Peter  vindt haar  achter haar voordeur.  Per ambulance naar eerste hulp Maasstad. De volgende dag vinden we  Oma  verward, heeft geen controle over haar handen en spraak, maar herkent ons  goed. Waarheen nu? Bij de  Elf Ranken is plaats op  reactivering.  Maar norovirus breekt uit. Oma ligt 3   maanden in quarantaine ,  uitdroging, vermagering, pijn, ellende, dr. Sacikrili grijpt op afstand  in. Maar ze komt er bovenop, krijgt een kamer maar verliest haar huisje en tuintje.   De verplegenden zijn engelen in mensengedaante, maar ze wordt depressief, het leven biedt weinig perspectieven.  Nog een operatie in Ikazia en een gebroken arm in Maasstad,  pijn,  toch houdt ze nog goede moed. Telkens geniet ze toch als  ze haar kinderen ziet, hoort of voelt.  De nacht van 1 april 2017 na een zeer pijnlijke val verliest ze na een paar uur haar bewustzijn.  Twee dagen later is ze dan daar waarnaar ze zo vaak  verlangde.  Ze is nu in een wereld vol goedheid, schoonheid en volmaakte  harmonie.  Een wereld van waaruit ze vast nog goed op ons zal letten.  Dank voor alles lieve mams. Ida Lamers-Versteeg . .        Mijn Oma, mijn oma Agnes. mijn oma klein..  Oma Agnes,  Mijn herinneringen gaan terug naar logeren op de Steekhaamstraat en later op de Schakelweg in Hoogvliet. Olaf en ik hebben vaak gelogeerd op de Schakelweg. In het huis op de Schakelweg was veel ruimte om te spelen met Playmobiel, Lego of trein. We bouwden daar landschappen met van alles. Wat een bijkomend voordeel was dat we niet iedere avond hoefden op te ruimen. Speelgoed mocht blijven staan. Als ik thuis naar Pjotr en Feyona kijk, dan denk ik wel eens dat de gedachte van Oma Agnes, laat ze de volgende dag maar doorspelen, bij mij is blijven hangen. Het zijn geen sterke opruimers.   Achteraf denk ik wel eens dat opa en om dat huis met die grote slaapkamers hadden genomen voor het logeren van hun kleinkinderen. We gingen daar met grote regelmaar naar toe. Oma zorgde altijd dat alles in huis was. Ze hield met eten en drinken altijd rekening met de kleinkinderen. Toen ik in mijn tomaten periode zat, was er altijd tomatensoep en- sap. Het was eigenlijk best link om te zeggen tegen Oma Agnes dat iets  lekker was, want dan haalde ze het gelijk in grote hoeveelheden in huis.   Overigens gingen we ook vaak mee op vakantie, vooral naar bungalowparken, maar ook wel eens naar Mallorca. Als Opa en Oma bij voorbeeld in het Vennenbos bij Bladel zaten, dan gingen we daar altijd een weekeindje naar toe. Vooral in de periode rond augustus. Dan gingen we bramen plukken. Oma had dan altijd plastic zakken mee. Vervolgens werd er jam van gemaakt. Hield Oma  wel van bramenjam? Oma heeft op latere leeftijd haar zwemdiploma gehaald. Eigenlijk had ze  het niet zo op met water. We gingen vaak zwemmen in het Vennebos. Oma deed vaak mee met de activiteiten van Opa. Toen Opa bezig was met postzegels verzamelen, toen ging Oma daar ook in mee. Toen Opa actief werd in de AMBO, toen was Oma dat ook. Ze gingen alllerlei vergaderingen en bijeenkomsten af.   Soms ging ik op de fiets naar Oma. Van de Langegeer naar Hoogvliet en later door naar Spijkenisse. Oma vond dat een feest. Probleem was dan wel vaak om weer met allerlei chips en cola weer naar huis te fietsen. Oma Agnes werkte bij de bibliotheek te Schiedam. Oma hield van boeken lezen. Oma sjouwde altijd enorm met boeken. Oma kon een leven zonder lezen niet voorstellen. Olaf en ik waren niet zo held in lezen. Toen Oma in de gaten kreeg dat het lezen wel zou werken met stripverhalen, toen werden er enorme stapels stripverhalen aangedragen.  Ons huis staat nu nog enorm vol met veel stripverhalen. En ook onze kinderen lezen dankzij stripverhalen. Na pakweg 60 jaar samen te zijn geweest met Opa Andries, moest Oma alleen verder. Oma wilde nooit iemand tot last zijn en wilde ook liever op de Harpstraat in Spijkenisse blijven wonen. Daar had ze haar kennissen en daar was haar huisje. Oma had zich voorgenomen om nooit in te trekken bij haar kind of kleinkinderen. Oma wilde niemand tot last zijn, Oma wilde ook liever zelfstandig blijven. Ook toen het lichamelijk wat minder werd. Toch ging ze met scootmobiel behoorlijk vaak op stap en wilde ook zo veel mogelijk haar eigen leven invullen. Toen het lichaam uiteindelijk zoveel malheur gaf en na revalidatie zij niet meer op zich zelf kon wonen, toen moest ze naar de Elf Ranken. De verhuizing naar Barendrecht bracht haar dichter mijn ouders. Maar ook door Warti in de buurt, was dit een geweldige uitkomst. De afgelopen jaren werden voor Oma wachten. Oma was er klaar mee, maar op een of andere manire ging ze wel verder, toen ook de ogen minder werden en het lezen eigenlijk ook niet meer kon. Gisteren las ik de laatste groet van mijn oma aan ons allemaal. Oma schreef: "Iedereen krijgt zijn beurt en toevallig stond ik bovenaan de lijst. Dus, treur niet te veel, jullie leven gaat verder. Ik hoop dat ik waar ik nu ben, toch nog een beetje op jullie kan letten. En misschien tot ziens op een andere plek?"  Dan nog een post scriptum: "Sorry voor de overlast die ik jullie bezorg" Mijn Oma Agnes, onze Oma Klein, 20 januari 1920 geboren te Gent, gestorven op 3 april 2017 te Barendrecht.   Een leven van 97 jaar, waar ze probeerde niemand tot overlast te zijn en heeft hopelijk nu haar welverdiende rust.. Bedankt lieve Oma voor Alles  Peter A.W. Lamers