Lieve pa,
1 woord heb ik voor jou hoe je de strijd bent aangegaan de laatste weken en zelf tot op de laatste dag.....bikkel!!
1 woord voor jou dat je al 40 jaar mijn vader bent....dankbaar.
Maar er zijn geen woorden om te beschrijven hoe erg ik je ga missen.......
Teveel herinneringen om op te noemen en die speel ik de rest van mijn leven in gedachten af.
Een paar wil ik er vandaag wel graag delen:
- Sparta.....ja waar moet ik beginnen
Met het legendarische optreden tegen hsv (Dick: uitspraak is Ha S Vou)
in de Kuip in 1985 Want zover gaan wij al terug. Alles heb ik met je meegemaakt, uitwedstrijden in al die nacompetities naar bijvoorbeeld Groningen, de bekerfinale in 96, promotie bij Helmond uit, het kampioenschap in de Jupiler Teveel om op te noemen. En laat ik dan Roda jc uit van een paar jaar geleden maar snel vergeten. Dat zal ik zo gaan missen!!! Afgelopen woensdag voor het eerst in mijn leven “alleen” naar Sparta na ruim 35 jaar. Godsamme wat was dat zwaar. Gelukkig had ik je lieve zus Bep aan mijn zijde om elkaar daar te steunen en zelfs Jacco is voor support mee geweest. Ook op de neville tribune was het doorgedrongen dat je er niet meer bent. Een groot spandoek ter ere aan jou.
- Dan nog een andere voetbalvereniging die in jou en ons leven centraal stond. Vv Zwaluwen. Vanaf jongs af aan voetbal ik daar al. Tot een jaar of 20 geleden kon jij door het keiharde werken op de zaterdagen er nooit bij zijn en je hebt me vaak verteld dat je dat speet en als je het over had kunnen doen je het anders had gedaan. Op de jeugdtoernooien was je er dan gelukkig wel altijd bij. Vanaf jou pensioen ben je eigenlijk elke wedstrijd met me meegeweest. Zorgen voor de ballen, de shirtjes, vlaggen noem maar op. De rest zullen we bij de laatste spreker van vandaag laten.....want ik weet zeker dat hij genoeg anekdotes op zal rakelen!!!! Maar, dank je wel, dat je mij 20 jaar lang gesteund heb in weer en wind in voor en tegenspoed. Ookal zijn wij met z’n allen maar een stelletje ongeregeld bij elkaar en kunnen we er eigenlijk geen klote van.
- Stucadoren dat heb je je hele leven gedaan maar ook s avonds er bij klussen. Als je een klusje had en die was eigenlijk te groot voor jou alleen, konden jac of ik mee om te helpen. Voor 2 geeltjes per avond jou helpen. In het begin afplakken en opruimen, maar later ook met structuren. Alleen 1 ding begreep ik nooit. Als ik dan 1 avond meeging lag ik met vocht in mijn schouder en een halve hernia op bed en jij Jij deed dit gewoon dag in, dag uit en tot nog ver na je pensioen. Om maar bij te verdienen voor je gezin en nooit geen klachten.
- Ook alle zaterdagen op de markt werkte je je de blubbers. Rond 6 uur ‘s avonds kwam jij dan met een grote bananendoos vol met groente en fruit van de markt. Nadat je al vanaf 4:00 uur ‘s ochtends op je benen had gestaan. En ook dat allemaal om ons te kunnen laten sporten, voor een auto en de camping te kunnen betalen. Alles moest dan gelijk in kranten gerold worden. Een heel systeem met alle dagen al van te voren bedacht. Zondag witlof, maandag sperziebonen, dinsdag andijvie, woensdag weer snijbonen. Week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit. Oh ja bloemkool zat er ook wel eens tussen voor de variatie zeg maar. Zelfs in de zomervakantie ging je naar de markt als we al op de camping zaten. Wel wisten Jacco en ik dan dat je altijd een ijsje ging halen voor ons als je terug kwam.
- Tja.....die camping: man man man wat hebben we daar gelachen. Elk jaar weer bijna een echtscheiding over precies dezelfde dingen. De volgorde van de vlonders, de voortent, kapotte ritsen, lege gasflessen, de heg knippen, veldje maaien, noem maar op. Jac en ik lieten jullie maar aanklooien en zochten samen naar andere bezigheden.
- Daar gingen we ook heel soms wel eens vissen op de grevelingen. En daarna de haring bakken op de camping in de stromende regen onder een aantal geleende parasols. Na een keer vissen, heb ik misschien wel het allergrappigste ooit meegemaakt in mijn hele leven. Toen we terugreden in de stromende regen werden wij aangehouden door de politie. Blazen meneer zei de agent onder zijn paraplu.....(voor die tijd een hele gewaarwording) Keer op keer mislukte het, totdat jij zo hard blies dat je je hele gebit eruit blies zo op het zeiknatte asfalt. De agent keek tussen zijn natte schoenen naar jouw gebit, keek jou zonder gebit aan en zei: rijdt u maar door. Ik twijfel nu nog wel eens of dat niet gewoon een truc was om er mee weg te komen!
- En doorrijden dat kon je. Het is maar goed dat ze vroeger geen flitsers hadden. Vanaf de madridweg tot aan Italië en later Spanje (2000km verderop), het was planken geblazen. Het wc papier wapperde nog tussen onze billen tijdens een sanitaire stop of Frans stampte al weer door in zijn kadett. Zelfs tolhuisjes moesten het bekopen. Niks kon jou tegen houden in die race tegen de klok.....
- De laatste race tegen de klok heb je helaas verloren. 3 weken ziekbed, onbegrijpelijk nog steeds, niet te bevatten. Nog zoveel te bespreken en nog zoveel hadden we willen doen.
Tot op het allerlaatst maakte je je meer druk om Henny, Jac en mij dan om jezelf. Altijd jezelf maar weg cijferen voor een ander!!
Ik moest beloven dat we extra goed op Henny zullen letten. En dat ik de huursubsidie in de gaten zou houden nu jij er niet meer bent, dat zal ik doen.... beloofd!!
Het ga je goed ouwe, dikke kus!!
Meer
Toon minder
Klik hier om u aan te melden
English
Norsk
Svenska
Dansk
Cookies
Portaal
